Mijn vorige bericht over Mehret schreef ik in februari. Dat is best lang geleden. Eigenlijk had ik in mei een verhaal willen schrijven. Dat zou dan zijn gegaan over de mei-vakantie. Haar moeder werd toen helemaal gek van haar. Mehret verveelde zich stierlijk. “Zij is een goede dochter, zij helpt mij veel, maar zij luistert niet.” Ik vond een goede dochter die niet luistert wel een beetje bijzonder.
Ik ging in die vakantie maar eens mee naar een atletiektraining, en daarna samen met haar naar een buurtspeeltuin. Want haar energie was nog lang niet op, die van haar moeder wel.
Iedereen daar kent haar. “Mehret, waar is je moeder?” zei een mevrouw terwijl ze mij vorsend aankeek. “Oh, die komt zo ook”, zei Mehret. “Even een boodschap doen”, zei ik. Daarna kwam de beheerder: “Mehret, meisje, je mag je fiets niet binnen het hek zetten, dat weet je best.” “Ja maar, het slot is kapot, buiten het hek wordt hij gestolen.” Er volgt een discussie, maar ze komt er mee weg. “Voor deze ene keer dan.” In de kiosk wat snoep kopen. “Is het wel glutenvrij?” vraag ik, als Mehret iets aanwijst. “Jazeker”, zei de man in de kiosk. “Daar let ik op. We kennen haar allemaal hier.”
Ja, in haar buurtje in Rotterdam is Mehret een kind zoals zoveel andere kinderen. Ze hoort erbij.
De meivakantie duurt gelukkig niet zo lang. Daarna weer de regelmaat van school en de voorbereiding op de cito-toetsen. Voor die toetsen hebben ze schrik en ik word regelmatig gevraagd om te komen helpen met oefeningen. Maar ik denk dat het vooral de hulp is van een Somalische vriendin van haar moeder, die haar resultaten opkrikt. Zij is veel strenger dan ik. “Mehret vindt mij niet zo aardig geloof ik”, zegt de vrouw tegen mij, “maar je moet dit meisje strak aanpakken anders schiet het niet op.” Ik geloof haar wel, maar ik ben er niet zo goed in.
Uiteindelijk gaat Mehret met een best wel keurig rapport over naar groep 6. De juf schrijft positieve verhaaltjes in het rapport en Mehret belt mij op om me uit te nodigen het rapport te komen bekijken. Ze heeft, zoals alle kinderen, van school een vakantiepaspoort meegekregen. Daar staan allerlei leuke vakantieuitjes in, waar ze met korting heen kan. We spreken af dat we samen wat dingen gaan doen in de vakantie. En gelukkig blijken er in de zomervakantie ook nog wat vriendjes en vriendinnetjes te zijn waar ze regelmatig terecht kan.
Ik onderneem een paar dingen met Mehret. De middag in het klimbos (Kralingsebos) vind ik zelf het leukst. Een hindernisbaan op hoogte. Na 3 uur klauteren, balanceren en tokkelen heeft Mehret er nog niet genoeg van. Haar enige teleurstelling is dat ik niet meedoe maar vanaf de grond toekijk. (En zonder mij mag ze niet de parcoursen doen waarvoor je minstens 1.50 meter lang moet zijn.) Op de foto hierboven krijgt u misschien een verkeerde indruk: dat is het oefenbaantje waarop je na instructie moet laten zien dat je het allemaal goed begrepen hebt, voordat je de hoogte in mag.
We gaan zeker nog een keer naar het klimbos. En we gaan volgende week weer bezig om ook van groep 6 een succes te maken.
Leonard de Vos
Mehret is een in Rotterdam geboren meisje van Eritrese afkomst, nu 9 jaar oud. Zij en haar moeder hebben geen Nederlandse verblijfspapieren. Ze zijn tussen wal en schip geraakt, bewonen een (grote) kamer in een woning van de Pauluskerk.
Mehret en haar moeder krijgen iedere maand van onze diaconie een bedrag ongeveer gelijk aan de kinderbijslag: nu € 100. Geef de diaconie daarvoor wat geld op bankrekeningnummer NL33 RABO 0373 7130 10 van de diaconie van Protestants Kralingen, o.v.v. Mehret. U kunt ook geven via de Appostel app. Geld dat we méér ontvangen dan het kinderbijslagbedrag, gaat naar Stichting Omzo van de Pauluskerk om andere ongedocumenteerden te helpen.