Hoog tijd dat u weer een berichtje over Mehret leest. Ze verdwijnt anders een beetje uit beeld, zoals dat altijd met alles en iedereen gaat waar je niets meer over hoort. En dat zou niet goed zijn. Ik hoop dat u haar wilt blijven zien: een opgroeiend kind voor wie de overheid van dit land geen plaats wil maken. En bij deze overheid op langere termijn een kansloos kind. Na de laatste verkiezingen lijken haar vooruitzichten er niet beter op geworden …
In deze aflevering wil ik nu niet verder praten over het grote onrecht dat Mehret wordt aangedaan. Tenminste, ik vind dat het onrecht is en toch ook nog velen met mij. Er zijn gelukkig ook nog internationale verdragen en daarvan afgeleide Nederlandse wetten om kinderen te beschermen, waar de overheid niet omheen kan. Dat geeft een beetje lucht. En met hulp van de Pauluskerk, van vrienden van haar moeder, en misschien ook hulp van u, worden de gevolgen van haar rechteloze positie enigszins toegedekt.
De wereld is al zo donker. In deze aflevering daarom liever iets over de kleinere uitdagingen waar Mehret mee worstelt, zoals trouwens zoveel kinderen in Nederland. Ze is geen uitzondering, alleen is het voor haar misschien nog nét iets lastiger. Maar dit zijn tenminste problemen of probleempjes waar ze met een beetje hulp wel uit kan komen.
Sinterklaas en Kerst zijn een uitdaging. “Ik moet surprises maken voor school, maar ik heb helemaal niets om surprises mee te maken!” riep ze met dramatisch opgeheven handen uit toen ik op bezoek kwam. En dat terwijl ze de liefste jongen van de klas had geloot. Dat probleem konden we wel oplossen gelukkig. Ik had thuis genoeg dozen, kranten, pakpapier, plakband, nietjes, stokjes, wc rollen en wat dies meer zij om niet één maar wel drie surprises te maken. Het bijbehorende gedicht dat ook nog geschreven moest worden was eigenlijk moeilijker, maar ze liet zich niet kisten en kwam op Sinterklaasdag op het allerlaatste nippertje met toch nog een prachtig gedicht op school.
Zelf kreeg ze ook nog wat sinterklaascadeaus. Niet alleen de surprise van het klasgenootje dat haar had geloot, maar ook een paar dingetjes van de echte Sinterklaas. Die had geheel onverwacht en door een wonderlijk toeval bij ons op de deur gebonsd, juist toen we voor school bezig waren met een les ‘begrijpend lezen’. Hij wilde zelfs wel met haar op de foto. En ze had eerder die week zelfs een keer een cadeautje in haar schoen gekregen. Dat was (volgens haar) voor het eerst in haar leven! (Ondertussen heb ik er geen idee van of ze nog wel echt in Sinterklaas gelooft of dat ze het spelletje leuk meespeelt.)
Bij het Kerstfeest op de basisschool hoort tegenwoordig ook een Kerstdiner. Ik ken dat fenomeen niet uit mijn eigen lagere schooltijd. Maar nu zou het bij wijze van spreken een deel van mijn (her)inburgering kunnen zijn. Op dat Kerstdiner moet je behoorlijk mooi en feestelijk gekleed verschijnen. Ik heb dat nu van meerdere mensen gehoord. Vorig jaar had Mehret – naar eigen zeggen – de mooiste jurk aan van iedereen. Dat moest dit jaar natuurlijk weer zo zijn, vindt zij. Ze zeurt haar moeder de oren van het hoofd. Die kan daar weinig mee. “Regel maar iets met Leonard”, zei ze uiteindelijk uit arren moede. Vervolgens kreeg ik dus verwachtingsvolle Messenger berichtjes over hoeveel dagen het nog is tot het diner en op welke dagen we misschien een jurk zouden kunnen gaan kopen. Natuurlijk heb ik mijn verantwoordelijkheid genomen. En zo vond ik mezelf met Mehret en haar moeder terug in een winkel van een soort waarvan ik het bestaan nooit had vermoed. En de meesten van jullie ook niet, denk ik. Maar het zou zomaar kunnen dat Mehret op het Kerstdiner opnieuw de mooiste jurk heeft van allemaal. Alhoewel er best wel kans is dat haar klasgenootjes in dezelfde winkel komen shoppen. Wel verbazingwekkend goedkoop gelukkig.
De jurk beschouw ik maar als een uitspattinkje. Ik bereid me voor op een volgende uitgave. Begin volgend jaar doet Mehret mee aan de derde wintercross atletiekwedstrijd. En bij de voorgaande ijskoude en verregende cross zag ik dat zij het enige meisje was dat zonder handschoenen liep, en in een korte broek. Daar valt al heel snel dus ook nog iets te regelen.
Leonard de Vos
Mehret is een in Rotterdam geboren meisje van Eritrese afkomst, nu 9 jaar oud. Zij en haar moeder hebben geen Nederlandse verblijfspapieren. Ze zijn tussen wal en schip geraakt, bewonen een (grote) kamer in een woning van de Pauluskerk.
Mehret en haar moeder krijgen iedere maand van onze diaconie een bedrag ongeveer gelijk aan de kinderbijslag: nu € 100. Geef de diaconie daarvoor wat geld op bankrekeningnummer NL33 RABO 0373 7130 10 van de diaconie van Protestants Kralingen, o.v.v. Mehret. U kunt ook geven via de Appostel app. Geld dat we méér ontvangen dan het kinderbijslagbedrag, gaat naar Stichting Omzo van de Pauluskerk om andere ongedocumenteerden te helpen.