Soms leidt uitstellen tot iets moois. Zo genoten Nel en ik van een prachtige nazomermiddag in de laatste week van september in Arboretum Trompenburg.
Nel is nog steeds herstellende van het vallen en de schade aan haar bovenarm. Met de auto en de rollator trokken we erop uit. Het was alweer even geleden dat Nel het Arboretum bezocht. Normaliter kwam ze daar heel regelmatig.
Tussen al het prachtigs aan groen, de felle kleuren van de dahlia’s en onder het genot van thee met een lekkernij leerde ik Nel beter kennen. Ik kende haar wel van gezicht, maar Nel is de laatste jaren meer aan huis gebonden vanwege haar gezondheid en zodoende had ik haar eigenlijk nooit echt leren kennen. Dankjewel Nel, dat je mij vertelde over je fijne herinneringen uit je jeugd, de winkel van je ouders, je werk als laborante, de zorg voor je ouders en jouw kerkelijke werkzaamheden. Tot slot mocht ik ook nog wat mooie weefgetouwen en ‘weefwerken’ bij Nel thuis zien.
En de foto… ik was mijn mobiel vergeten. Gelukkig had Nel die wel bij zich en een bezoekster was zo vriendelijk wat foto’s van ons te maken. Nel koos de hierboven geplaatste foto uit.

Annie van Hoof