Een meisje met ambities

Het is nu meer dan een jaar geleden dat ik kennis maakte met Milka en Mehret. En in december is het een jaar geleden dat ik over hen begon te schrijven. Mehret wordt in januari 9 jaar. Ze is in Rotterdam geboren, maar haar uit Eritrea gevluchte moeder Milka heeft geen verblijfsvergunning en daarmee is Mehret dus een ‘ongedocumenteerd kind’. De Pauluskerk heeft zich hun lot aangetrokken, ze hebben ergens in Rotterdam West een ruime kamer met mede gebruik van keuken en douche. Ze krijgen wat leefgeld. Het gaat allemaal net. Met de verhaaltjes die ik over ze schrijf zamel ik geld in om ze wat extra’s te kunnen geven: het kinderbijslagbedrag. Geld dat zeer welkom is.

Hoe lang zal ik over ze blijven schrijven? Naarmate ik ze beter leer kennen voel ik me ongemakkelijker. Alhoewel ik niet hun echte namen gebruik, voelt het toch enigszins alsof ik hun privacy schendt. Maar anderzijds: zij vertegenwoordigen wat mij betreft een best grote groep mensen die tussen wal en schip valt. Ik laat een beetje licht schijnen op twee kleine mensen uit een grote groep ongedocumenteerden in Rotterdam en ik hoop dat iedereen dan ziet dat het allemaal mensen zijn, mensen die een kans verdienen op een waardig en menselijk bestaan. Maar ook dat het mensen zijn die waardevol kunnen zijn voor Rotterdam, voor Nederland.

“Weet jíj twee dingen die ik later wil worden?” vraagt Mehret mij als ze bezig is met haar huiswerk. Het is een vraag bij de taaloefening die ze doet. “Eén ding kan ik wel raden”, zeg ik. “Atletiekkampioen”. Want bijna altijd als ik bij ze op bezoek kom krijg ik weer een nieuwe beker voor een eerste of tweede prijs bij een atletiekwedstrijd te zien. “Ja. En ik wil ook dokter worden”. “Waarom dokter?” vraag ik. “Omdat een dokter mensen blij maakt”, zegt ze. Ik vind het een goed idee en we doen nu extra ons best op haar huiswerk.

Dat huiswerk is wel iets nieuws voor mij. Mehret heeft mijn oude iPad  gekregen en ze heeft zelf uitgevonden hoe ze kan beeldbellen met mij. Op een avond belt ze en kijkt me vanaf het scherm ernstig aan. “Ik heb een 8 voor rekenen gekregen …” Korte stilte. “… En een 7 voor taal.” Nog een stilte. “Dat is goed”. Ze knikt erbij. “… En een 3 voor spelling …” Ze kijkt treurig, “… dat is niet goed.” “Nee”, zeg ik, “daar moet wel wat aan gebeuren, denk ik.”  “Oefenen”, roept Milka vanaf de achtergrond. Inderdaad. Dus nu kijk ik de spellingsoefeningen na die Mehret van school meekrijgt. En we oefenen totdat we een ons wegen.

Mehret is op haar manier begaan met mensen. In de herfstvakantie had haar school wat activiteiten georganiseerd. Toen ik thuis op bezoek kwam liep ze met statiegeld flessen. “Ik moet ze nu gaan inleveren, het is voor de arme mensen.” “Dat kan dan zo dadelijk toch ook nog,” zeg ik – Jezus’ woorden indachtig dat de armen altijd bij ons zijn. “Nee, want het is tot 4 uur. En zonet zag ik nog een arm mens. Ik hoop dat hij er straks nog ligt.” O ja, natuurlijk. “Nou, tot straks dan maar, Mehret.”

Ik geloof dat Mehret zichzelf meestal niet tot de arme mensen rekent. Af en toe heeft ze wel in de gaten dat de dingen bij haar thuis anders zijn. Als iedereen met vakantie gaat en zij niet, bijvoorbeeld. Of als zij geen verjaardagspartijtje kan geven. Of als er dingen zijn die anderen wel krijgen en zij niet. Verdrietig en verontwaardigd: “Iedereen in mijn klas heeft een Air-up fles, alleen ik niet.” “Is dat echt waar?” Een vurig “Ja!!”. Ik had nog nooit van zulke flessen gehoord. En het is misschien verwennerij, maar het is inmiddels geregeld.

Milka haar zorgen lagen ondertussen niet bij de Air-up flessen. Nee, de atletiektrainer had gezegd dat de schoenen van Mehret echt niet meer konden. Er moesten andere schoenen komen, zo kon ze toch de baan niet op. Dat was natuurlijk best een financieel en praktisch probleem. Er is toch al nauwelijks geld in huis. Op internet zijn atletiekschoenen tenminste nog wat goedkoper, maar hoe kun je als ongedocumenteerde zonder bankrekening iets kopen op internet? Gelukkig was er ergens een aardige mevrouw die wilde helpen, en er was ook nog een klein beetje eigen geld. Het is dus met enige moeite geregeld. Prachtige blauwe schoentjes maat 34 met spikes eronder. Ik hoorde dat Mehret bij de laatste training de 600 meter bijna 10 seconden sneller had gelopen. “Nou ja, dat komt natuurlijk ook omdat ze groeit,” zeg ik. Maar Mehret is gelukkig met de schoenen en denkt dat ze zeer prestatie verhogend zijn. Zij is een blij meisje dat voor grote uitdagingen staat.  

Leonard de Vos

Henny schrijft bij de foto:
Leonard heeft een FaceTime gesprek met Mehret. Het gaat vandaag vooral over spelling, wanneer schrijf je een v en wanneer een f. Familie, vriend, hoe hebben wij dat vroeger geleerd? Waarom slee met twee EE’s en kano met een O. Leg het maar eens uit. Gelukkig is Leonard geduldig en Mehret een doorzetter!

Mehret en haar moeder krijgen iedere maand van onze diaconie een bedrag ongeveer gelijk aan de kinderbijslag: € 95. Geef de diaconie daarvoor wat geld op bankrekeningnummer NL33 RABO 0373 7130 10 van de diaconie van Protestants Kralingen, o.v.v. Mehret. U kunt ook geven via de Appostel app.
Geld dat we méér ontvangen dan het kinderbijslagbedrag, gaat naar Stichting Omzo van de Pauluskerk om anderen te helpen.