Ik zie ernaar uit. Een zomer met ruimte om tot rust te komen. Even wat minder vergaderingen, bijeenkomsten, overleggen. Avonden om te lezen of een rondje te maken in het Kralingse Bos. Genoeg tijd om alles op een wat lager tempo te doen. Daarin ben ik niet de enige. We hebben weer een vol seizoen achter ons. Met veel hart voor onze gemeenschap zet ieder zich in, soms naast een drukke baan of ander vrijwilligerswerk. Dan is de zomer een natuurlijk moment om daar met elkaar van uit te rusten. Geholpen door de zon -al is die er niet op afroep-, door lange avonden en een andere omgeving. Na het werken komt het recreëren.
Dat lijkt een actief werkwoord. Iets dat we zelf doen. Wij recreëren. Door middel van activiteiten die we leuk vinden, door te chillen, muziek te luisteren, een boek te lezen, te puzzelen, te wandelen, te fietsen, te zwemmen, te varen… Aan het woord recreëren kennen we meestal de betekenis toe van zich ontspannen. Maar re-creëren is te herleiden tot her-scheppen. En daarbij kun je de vraag stellen hoe actief dat is. Is dat iets dat we zelf ter hand nemen? Of zou je beter kunnen zeggen dat we er in de zomermaanden aan toe zijn dat we worden herschapen, zodat we aan het eind van de grote vakantie weer met elan aan de slag kunnen gaan? Dat we dus worden gere-creëerd? Waar ligt het initiatief?
In haar boek ‘Liturgie van het alledaagse. Heilige gebruiken in het gewone leven’ reikt Tish Warren me een boeiende gedachte aan om de zomer mee in te gaan. In het laatste hoofdstuk ‘Slapen’, over ‘Sabbat, rust en het werk van God’ wijst ze erop dat in de joodse cultuur de nieuwe dag begint in de avond, met rust. Daarbij verwijst ze naar Genesis 1, waar bij herhaling gezegd wordt ‘En het was avond en het was morgen’ (in die volgorde). Een citaat: “Dit besef van tijd kan een ingrijpende verandering met zich meebrengen, ja zelfs een onaangename verrassing opleveren, als we onze dagen afmeten aan onze eigen inspanningen en verworvenheden. De joodse dag begint in ogenschijnlijk nietsdoen”.
De link die ze legt naar het scheppingsverhaal blijft bij mij hangen. Want schepping is creatie. Niet die van ons, maar van de Eeuwige. Hij is degene die creëert, en die de dagen aan ons schenkt. Dagen die opkomen uit rust. Om van daaruit actief te worden. Het idee van de onderbreking van alle arbeid op de sabbat is niet dat we zo hard mogelijk moeten werken om die te verdienen, maar dat de rust die ons met God verbindt het uitgangspunt is van ons bestaan. Als ik van daaruit naar de komende weken kijk komt het accent anders te liggen. Want dan gaat het er niet in de eerste plaats om dat ik vakantie ‘verdiend’ heb. Dan mag de zomer me terugbrengen naar het wezen van mijn wel-zijn: dat God zelf ons wil herscheppen tot mensen die het leven allereerst ontvangen uit zijn hand.
Vakantie komt van het woord ‘vacare’, leeg zijn, vrij zijn. Er ligt een lege ruimte voor ons die we mogen vullen met wat ons ontspanning biedt. Het is ons gegund. Niet om daarna dan weer extra hard aan de slag te kunnen gaan, maar om zo te worden ‘herschapen’ dat we iets van rust in onszelf bewaren. En beseffen dat het niet primair gaat om onze prestaties. Wél om het samen in de wereld zijn voor Gods aangezicht.